Λέσχη ανάγνωσης Μαθηματικής Λογοτεχνίας. Λογοτεχνίας που έχει αφορμή ή σχέση με τα Μαθηματικά. Συναντιόμαστε στο βιβλιοπωλείο Ευριπίδης στο Χαλάνδρι, μία φορά το μήνα. Κυρίως όμως λέσχη των Φίλων που συζητά μία φορά τον μήνα για ένα βιβλίο κάθε φορά. Η ίδια η ομάδα αποφασίζει το προγραμμά της.
Χώρος: Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης στη Στοά, Ανδρέα Παπανδρέου 11 (τέως Βασ. Κωνσταντίνου),εντός στοάς, 152 32 Χαλάνδρι, Τηλ 210 68 00 644-6, Φαξ 210 68 00 647.
Η προγραμματισμένη για τις 27/4/12 συνάντηση και συζήτηση του βιβλίου "Οι Νόμοι του Χάους" θα πραγματοποιηθεί στις 11/5/12 (18 00) στην κρεπερί PORTO POU - ΠΟΡΤΟ ΠΟΥ (Κλεισθένους 197 & Αθηνάς Γέρακας, Τ.Κ. 15344 Δήμος Γέρακα, Τηλ.: 2106000466)
Είναι πάντα ενδιαφέρον να ανατρέχει κανείς στις «πηγές» και το βιβλίο αυτό είναι σίγουρα από τις «πηγές» του Χάους (;). Της θεωρίας του Χάους. Πρωτίστως έχουμε τη σχέση του Χάους με το Χρόνο. Η θεώρηση του χρόνου καταλήγει –από μια συγκεκριμένη σκοπιά- να αναδείξει το αναλλοίωτο που βρίσκεται (;) πίσω από μια φαινομενική μεταβολή… (σελ. 23-26). Στη συνέχεια υπεισέρχεται η έννοια της αναστρεψιμότητας ή μη, με τεράστιες φιλοσοφικές και άλλες προεκτάσεις. Το πρόβλημα του χρόνου βρίσκονταν ανέκαθεν στο επίκεντρο των προβληματισμών του ανθρώπου. Πολλές κοσμοθεωρίες έθεσαν «εν αμφιβόλω» την έννοια του καινούργιου επιβεβαιώνοντας την ανεξάντλητη αλυσίδα αιτίου και αποτελέσματος. Πολλοί υιοθέτησαν ένα τρόπο ζωής αρνούμενοι την πραγματικότητα αυτού του κόσμου, πχ θεωρία σπηλιά του Πλάτωνα, και όρισαν ως ιδεώδες την ύπαρξη ενός κόσμου που επιτρέπει τη φυγή από τον πόνο της ζωής πχ Θεωρία για το Κάρμα – κύκλος ζωών και μετενσαρκώσεων. Γνωρίζουμε τη σημασία που είχε στην αρχαιότητα η ιδέα του κυκλικού χρόνου, όμως και αυτή η αιώνια επιστροφή χαρακτηρίζεται από το βέλος του χρόνου, όπως και η κυκλική εναλλαγή των εποχών ή των ανθρώπινων γενεών, Καμιά θεωρία δεν επιβεβαίωσε την ισοδυναμία μεταξύ δημιουργίας και καταστροφής την ταύτιση ανάμεσα σε ένα φυτό που βλασταίνει , ανθίζει και μαραίνεται και σε ένα φυτό που ανασταίνεται, ανανεώνεται και επιστρέφει στο σπόρο του, ανάμεσα σ’ έναν έφηβο που ωριμάζει και μαθαίνει και σ’ έναν άνθρωπο που σταδιακά γίνεται έφηβος, έμβρυο και μετά κύτταρο. (σελ. 29). Τελικά τα πάντα είναι ζήτημα ορισμών!
Η δυαδική φύση της κβαντομηχανικής προσδίδει στον παρατηρητή ένα σημαντικό ρόλο. Αυτό σημαίνει την εισαγωγή ενός υποκειμενισμού. (σελ. 85).
Υπάρχει όμως και η αιτιοκρατική άποψη : μπορούμε να ελέγξουμε το κάθε τι αλλάζοντας τις αρχικές συνθήκες ώστε η επιστήμη να οδηγεί στην βεβαιότητα. Αντιθέτως εισάγοντας τη μη αναστρεψιμότητα, εισάγουμε επίσης την πιθανότητα. Φτάνουμε στο τέλος της βεβαιότητος, το τέλος όμως της βεβαιότητος σημαίνει τη δυνατότητα της καινοτομίας δηλαδή της εξέλιξης. Σύμφωνα με τη βιολογία η δυνατότητα λάθους αντιγραφής του DNA μας δίνει μέσω της φυσικής επιλογής, εφόσον το «λάθος» αποδεικνύεται στην πράξη πιο λειτουργικό, την βιολογική εξέλιξη των ειδών! Μακράν της ισορροπίας έχουμε σημεία διακλάδωσης, λόγω μη γραμμικότητας. Μπροστά σε μια διακλάδωση, υπάρχουν πολλές δυνατότητες, πολλοί κλάδοι. Το σύστημα «διαλέγει» τον ένα κλάδο, αν πρόκειται για πείραμα κατά την επανάληψη του μπορεί να διαλέξει έναν άλλο κλάδο. Η επιλογή του κλάδου είναι συνδεδεμένη με την πιθανότητα. Με άλλα λόγια το μέλλον δεν είναι δεδομένο. Αόριστον και Αόρατο. Άρα πεπρωμένο και κισμέτ είναι άνευ νοήματος.
Σίγουρα θα ήθελα να το ξαναδιαβάσω διεξοδικότερα, σε συνδυασμό με το άλλο βιβλίο του ιδίου «Το τέλος της βεβαιότητος» που διαβάσαμε παλαιοτέρα. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο και δε μετανιώνω καθόλου που το πρότεινα στη Λέσχη μας.
1 σχόλιο:
Οι νόμοι του Χάους
Είναι πάντα ενδιαφέρον να ανατρέχει κανείς στις «πηγές» και το βιβλίο αυτό είναι σίγουρα από τις «πηγές» του Χάους (;). Της θεωρίας του Χάους.
Πρωτίστως έχουμε τη σχέση του Χάους με το Χρόνο. Η θεώρηση του χρόνου καταλήγει –από μια συγκεκριμένη σκοπιά- να αναδείξει το αναλλοίωτο που βρίσκεται (;) πίσω από μια φαινομενική μεταβολή… (σελ. 23-26).
Στη συνέχεια υπεισέρχεται η έννοια της αναστρεψιμότητας ή μη, με τεράστιες φιλοσοφικές και άλλες προεκτάσεις. Το πρόβλημα του χρόνου βρίσκονταν ανέκαθεν στο επίκεντρο των προβληματισμών του ανθρώπου. Πολλές κοσμοθεωρίες έθεσαν «εν αμφιβόλω» την έννοια του καινούργιου επιβεβαιώνοντας την ανεξάντλητη αλυσίδα αιτίου και αποτελέσματος. Πολλοί υιοθέτησαν ένα τρόπο ζωής αρνούμενοι την πραγματικότητα αυτού του κόσμου, πχ θεωρία σπηλιά του Πλάτωνα, και όρισαν ως ιδεώδες την ύπαρξη ενός κόσμου που επιτρέπει τη φυγή από τον πόνο της ζωής πχ Θεωρία για το Κάρμα – κύκλος ζωών και μετενσαρκώσεων. Γνωρίζουμε τη σημασία που είχε στην αρχαιότητα η ιδέα του κυκλικού χρόνου, όμως και αυτή η αιώνια επιστροφή χαρακτηρίζεται από το βέλος του χρόνου, όπως και η κυκλική εναλλαγή των εποχών ή των ανθρώπινων γενεών, Καμιά θεωρία δεν επιβεβαίωσε την ισοδυναμία μεταξύ δημιουργίας και καταστροφής την ταύτιση ανάμεσα σε ένα φυτό που βλασταίνει , ανθίζει και μαραίνεται και σε ένα φυτό που ανασταίνεται, ανανεώνεται και επιστρέφει στο σπόρο του, ανάμεσα σ’ έναν έφηβο που ωριμάζει και μαθαίνει και σ’ έναν άνθρωπο που σταδιακά γίνεται έφηβος, έμβρυο και μετά κύτταρο. (σελ. 29).
Τελικά τα πάντα είναι ζήτημα ορισμών!
Η δυαδική φύση της κβαντομηχανικής προσδίδει στον παρατηρητή ένα σημαντικό ρόλο. Αυτό σημαίνει την εισαγωγή ενός υποκειμενισμού. (σελ. 85).
Υπάρχει όμως και η αιτιοκρατική άποψη : μπορούμε να ελέγξουμε το κάθε τι αλλάζοντας τις αρχικές συνθήκες ώστε η επιστήμη να οδηγεί στην βεβαιότητα. Αντιθέτως εισάγοντας τη μη αναστρεψιμότητα, εισάγουμε επίσης την πιθανότητα. Φτάνουμε στο τέλος της βεβαιότητος, το τέλος όμως της βεβαιότητος σημαίνει τη δυνατότητα της καινοτομίας δηλαδή της εξέλιξης. Σύμφωνα με τη βιολογία η δυνατότητα λάθους αντιγραφής του DNA μας δίνει μέσω της φυσικής επιλογής, εφόσον το «λάθος» αποδεικνύεται στην πράξη πιο λειτουργικό, την βιολογική εξέλιξη των ειδών!
Μακράν της ισορροπίας έχουμε σημεία διακλάδωσης, λόγω μη γραμμικότητας. Μπροστά σε μια διακλάδωση, υπάρχουν πολλές δυνατότητες, πολλοί κλάδοι. Το σύστημα «διαλέγει» τον ένα κλάδο, αν πρόκειται για πείραμα κατά την επανάληψη του μπορεί να διαλέξει έναν άλλο κλάδο. Η επιλογή του κλάδου είναι συνδεδεμένη με την πιθανότητα. Με άλλα λόγια το μέλλον δεν είναι δεδομένο. Αόριστον και Αόρατο. Άρα πεπρωμένο και κισμέτ είναι άνευ νοήματος.
Σίγουρα θα ήθελα να το ξαναδιαβάσω διεξοδικότερα, σε συνδυασμό με το άλλο βιβλίο του ιδίου «Το τέλος της βεβαιότητος» που διαβάσαμε παλαιοτέρα. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο και δε μετανιώνω καθόλου που το πρότεινα στη Λέσχη μας.
Δημοσίευση σχολίου