Η ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ
ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΩΝ
Παρουσίαση
Το 1959 ο Μισέλ Μαρινί είναι
δώδεκα ετών. Είναι η εποχή του ροκ-εν-ρολ και του Πολέμου της Αλγερίας. Ο ίδιος
είναι ερασιτέχνης φωτογράφος, μανιώδης αναγνώστης και θαμώνας του
"Balto", ενός μπιστρό στη λεωφόρο Ντανφέρ-Ροσρώ, όπου συναντιέται με
τους φίλους του για να παίξουν ποδοσφαιράκι. Στην πίσω αίθουσα του μπιστρό θα
γνωρίσει τον Ίγκορ, τον Λεονίντ, τον Σάσα, τον Ίμρε και την υπόλοιπη παρέα,
πολιτικούς πρόσφυγες από τις κομμουνιστικές χώρες. Οι άνθρωποι αυτοί
εγκατέλειψαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τις οικογένειές τους, πρόδωσαν τα
ιδανικά και τα πιστεύω τους. Συναντήθηκαν στο Παρίσι, στη Λέσχη σκακιστών που
φιλοξενεί η πίσω αίθουσα του "Balto", όπου συχνάζουν επίσης ο Ζοσέφ
Κεσέλ και ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Επιπλέον, τους δένει ένα φοβερό μυστικό, που ο Μισέλ
τελικά θα το ανακαλύψει. Η γνωριμία με τα μέλη της Λέσχης θα αλλάξει για πάντα
τη ζωή του αγοριού. Γιατί είναι όλοι τους αθεράπευτα αισιόδοξοι.
Πορτρέτο μιας γενιάς, λεπτομερής αναπαράσταση μιας εποχής, γλυκόπικρο χρονικό μιας εφηβείας: ο Jean-Michel Guenassia γράφει ένα μυθιστόρημα που εντυπωσιάζει τόσο με την ευρύτητα του θέματος που πραγματεύεται όσο και με τη αυθεντικότητα που αναδίδεται από τις σελίδες του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Αν και το δυνατό αυτό βιβλίο (βραβείο Γκονκούρ από τους μαθητές των γαλλικών λυκείων και μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία) δεν διεκδικεί δάφνες μιας "υψηλής" λογοτεχνικής γλώσσας, την ίδια στιγμή κατορθώνει να προκαλεί συγκίνηση, εξαιτίας κυρίως της ικανότητας του Guenassia να πλέκει τη μία ιστορία μέσα στην άλλη δημιουργώντας με συνέπεια μια κουρδισμένη στην εντέλεια μυθιστορηματική εικόνα. Η ένταση, δε, ενός αμείωτου πεζογραφικού ρυθμού, έχει ως αποτέλεσμα οι 693 σελίδες του να διαβάζονται απνευστί. (ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΧΡΥΣΟΣ ΤΟΜΑΡΑΣ, Η Καθημερινή, 17/6/2012)
Πορτρέτο μιας γενιάς, λεπτομερής αναπαράσταση μιας εποχής, γλυκόπικρο χρονικό μιας εφηβείας: ο Jean-Michel Guenassia γράφει ένα μυθιστόρημα που εντυπωσιάζει τόσο με την ευρύτητα του θέματος που πραγματεύεται όσο και με τη αυθεντικότητα που αναδίδεται από τις σελίδες του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Αν και το δυνατό αυτό βιβλίο (βραβείο Γκονκούρ από τους μαθητές των γαλλικών λυκείων και μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία) δεν διεκδικεί δάφνες μιας "υψηλής" λογοτεχνικής γλώσσας, την ίδια στιγμή κατορθώνει να προκαλεί συγκίνηση, εξαιτίας κυρίως της ικανότητας του Guenassia να πλέκει τη μία ιστορία μέσα στην άλλη δημιουργώντας με συνέπεια μια κουρδισμένη στην εντέλεια μυθιστορηματική εικόνα. Η ένταση, δε, ενός αμείωτου πεζογραφικού ρυθμού, έχει ως αποτέλεσμα οι 693 σελίδες του να διαβάζονται απνευστί. (ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΧΡΥΣΟΣ ΤΟΜΑΡΑΣ, Η Καθημερινή, 17/6/2012)
Περιεχόμενα
Απρίλιος 1980
Οκτώβριος 1959- Δεκέμβριος 1960
Ιανουάριος - Δεκέμβριος 1961
Ιανουάριος - Δεκέμβριος 1962
Ιανουάριος - Σεπτέμβριος 1963
Σεπτέμβριος 1963 - Ιούνιος 1964
Λένινγκραντ, 1952
Παρίσι, Ιούλιος 1964
Οκτώβριος 1959- Δεκέμβριος 1960
Ιανουάριος - Δεκέμβριος 1961
Ιανουάριος - Δεκέμβριος 1962
Ιανουάριος - Σεπτέμβριος 1963
Σεπτέμβριος 1963 - Ιούνιος 1964
Λένινγκραντ, 1952
Παρίσι, Ιούλιος 1964
2 σχόλια:
Χρειάστηκαν μόλις 100 σελίδες για να μπούμε στην "Λέσχη..." από τις 600 περίπου! Ελπίζω από δω και πέρα να είναι λίγο πιο "νεανικοί" οι ρυθμοί!
Η ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΩΝ
Το βιβλίο μου άρεσε ιδιαίτερα, αν και μοιάζει σε πολλά, επικίνδυνα με η ζωή μου και τη προσωπική μου ιστορία –εκτός ίσως του τελικού αποτελέσματος. Έχει απ’ όλα μετανάστες, χωρισμούς, μανία με τα ζώδια, Λέσχη, σκάκι μέχρι και το Περρός Γκιρέκ , όπου έχω και εγώ περάσει δύο μήνες από τη ζωή μου. (537). Στο ξεκίνημα του, αμέσως ένιωσα ότι πρόκειται για την Ζαν Πολ Σάρτρ – άλλωστε θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μέρα που μάθαμε το θάνατό του.
Μεγάλη αλήθεια ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο πράγμα από το να κάνεις το κακό ενώ το μόνο που ήθελες ήταν το καλό. Όμως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.
Άλλη μεγάλη αλήθεια το : Αποφεύγαμε να λέμε στα παιδιά τι έγινε πριν γεννηθούν, αρχικά ήταν πολύ μικρά για να καταλάβουν, ύστερα πολύ μεγάλα για να ακούσουν, μετά δεν έχουν καιρό για τέτοια , ώσπου στο τέλος είναι πια πολύ αργά.
Πολύ ενδιαφέρον και το τμήμα (106-120) όπου ο συγγραφέας αντιπαραβάλει τα Μαθηματικά με τη Λογική.
Χαρακτηριστικό ότι μάλωναν στη μητρική τους γλώσσα –το έχω βιώσει- και πράγματι η μνήμη αυτόματα διαγράφει τις κακές αναμνήσεις. Επίσης «δε δικαιούσαι να γκρινιάζεις όταν είσαι ευνοημένος γιατί έτσι προσβάλεις αυτούς που δεν έχουν τίποτα. (296)
Διαφωνώ με την άποψη για το ψέμα και την αλήθεια στη σελίδα 423.
Εντυπωσιακό ότι τελικά ματαίωσε την αυτοκτονία του (σελ. 474) γιατί δεν είχε μαζί του πιστοποιητικά – χαρτιά ώστε να ξέρουν σε ποιόν ανήκε το πτώμα που θα βρουν!! Δηλαδή τελικά αν καλοσκεφτούμε θα αυτοκτονούσε για «τους άλλους» - την κόλασή του κατά τον Σάρτρ και όχι μόνο!
Ασφαλώς και ασπάζομαι την άποψη ότι η φιλία δεν έχει αξία αν δεν είναι πάνω από τις πεποιθήσεις.
Τελικά δεν αντέχω στον πειρασμό –συμφωνώντας με τους ήρωες του βιβλίου – επιτρέψτε μου, να παραφράσω επί το επιστημονικότερο το συγγραφέα λέγοντας πως:
«Όσο η δομή των μορίων μας (DNA κλπ)είναι συγκροτημένη και λειτουργικά δεν έχουμε πρόβλημα.»
Δημοσίευση σχολίου