ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΤΟΥ ΦΑΥΝΜΑΝ
ΜΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ
(. . .) Μέσα από μια σειρά συναρπαστικές ανοιχτές
συζητήσεις, ο Μλόντινοφ και ο Φάυνμαν εντρύφησαν σε θέματα σχετικά με τη φύση,
τη δημιουργικότητα, την αγάπη, τα μαθηματικά, την ευτυχία, τον Θεό, την τέχνη,
τις απολαύσεις, τη φιλοδοξία. Καθώς βάθαινε η σχέση τους, οι συνομιλίες
έπαιρναν όλο και πιο επείγοντα χαρακτήρα. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Λεπτομέρειες
ISBN13
|
9789602213810
|
Εκδότης
|
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
|
Χρονολογία
Έκδοσης
|
Ιούνιος 2007
|
Αριθμός
σελίδων
|
192
|
1 σχόλιο:
ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΤΟΥ ΦΑΥΝΜΑΝ
Ένα βιβλίο που συνδυάζει πολλά. Ενδιαφέρον, με πολύ εν-δια-φέ-ρου-σες φιλοσοφικές νύξεις. Απλό στη δομή, εύκολο στο διάβασμα με αναφορά σε διάσημες θεωρίες της φυσικής. Ειδομένο απ’ τη σκοπιά του μεταπτυχιακού φοιτητή και αργότερα νέου επιστήμονα που αμφιβάλει για τις πραγματικές του δυνατότητες – το ένιωσα και εγώ ιδιαίτερα όταν βρέθηκα στην Αγγλία για το μεταπτυχιακό μου. Βγαλμένο από τη ζωή και δει την ακαδημαϊκή ζωή σε αγγλοσαξονικό ίδρυμα, με αναφορές σε πραγματικά αλλά και ιστορικά γεγονότα, όπως τις συνέπειες της εκλογής του θανατηφόρου διδύμου Ρέϊγκαν – Θάτσερ μόλις τώρα συνειδητοποιούμε ότι βιώνουμε όλοι μας και θα έχουν , δυστυχώς, επίδραση και στα παιδιά μας.
Σωστές φιλοσοφικές τοποθετήσεις – διαφωνώ μόνο με τον καθοριστικό για το βιβλίο διαχωρισμός των φυσικών σε «Έλληνες» και «Βαβυλώνιους».
Ύμνος στη ομορφιά της ζωής, αλλά και στην υπέρτατη σημασία του να πιστεύεις στον εαυτό σου πρώτα, απ’ οτιδήποτε άλλο.
Επίσης είναι συγκλονιστικό να καταλήγει κανείς να λέει ότι αποφεύγω να μαθαίνω νέα πράγματα για να μη δεχτώ πλύση εγκεφάλου ώστε να βλέπω τα απάντα με τα μάτια ενός πρωτάρη!
Βιβλίο που «ανοίγει» το μυαλό. Αλλά και τη μνήμη όσων έχουν ζήσει και ανδρωθεί τις δεκαετίες του 1970/1980/1990 πχ με αναφορές σε ταινίες όπως «Μια τρελή, τρελή πτήση» ή στον «Χαλ» (2001, Μια Οδύσσεια του διαστήματος).
Ύμνος στη συμμετρία – που κάποτε-κάποτε σώζει ζωές (σελίδα 161), αλλά και εμμέσως σε μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες (All that jazz) και τα πέντε στάδια της αντίδρασης του έντονου ψυχικού πόνου- του προσωπικού θανάτου και όχι μόνον (σελίδα 164).
Κατά τα φαινόμενα ο Φάϋνμαν ήταν γνήσιος, αληθινός επιστήμονας, ο οποίος αντιλήφθηκε πως η εμπειρία του θανάτου είναι η ύστατη εμπειρία αλλά και πολύ αληθινή.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα !!!
Δημοσίευση σχολίου